ساعتی پیش در تلاش بودم برای استراحت در خوابگاه. ساعتم را برای ۲۰ دقیقه کوک کرده و جشمانم را بسته بودم تا خوابم ببرد. هم‌اتاقی‌ها بیدار بودند و مشغول صحبت؛ که آن‌چنان برای خوابیدنم مهم نیست. اگر خسته باشم خوابم می‌برد. به این امید که خوابم می‌برد همچنان دراز کشیده بودم. ولی کم‌کم صحبت‌هایشان، موسیقی‌هایشان، …
داشتم «آموخته های یک معلم درباره کارآفرینی» رو از شعبانعلی می‌خوندم، که رسیدم به مطلب زیر: دوم اینکه بخشی از ویژگیهای کارآفرینی، شخصیتی است و حتی در سنین پایین نیز برخی از این ویژگیها مشاهده میشود. بسیاری از کارآفرینها داستانهای زیادی از دستفروشی – بادکنک، فرفره، بستنی و … – در دوران کودکی دارند. بنابراین …
به معرفی دوستم، احمد، با آهنگ تاکُر از همایون شجریان آشنا شدم. تابه‌حال به هیچ آهنگی انقدر، احساس نیاز نکرده بودم. شعرش از مرحوم افشین یداللهی‌ست، پزشک متخصص اعصاب و روان و ترانه‌سُرا. برام جالب بود که ایشون هم در پزشکی حرف واسه گفتن داشتن و هم در سرودن.
چند روز پیش مطلبی رو از کتاب “سیصدوشصت‌وپنج روز در صحبت قرآن” در اینجا می‌خوندم. به نظرم جالب رسید. مدت‌هاست ذهنم، متأسفانه یا خوشبختانه، همیشه به دنبال یک هدف بزرگ می‌گرده. هدفی که بشه در رفتن به سمت اون، لحظه‌لحظۀ زندگی رو، به بهترین شکل گذروند. هدفی که من رو پُر کنه. هدفی که تموم …
آخرین امیدت را نگه‌دار، برای خودت. برای وقتی که تنها می‌مانی. تو می‌مانی و تو. برای آن روزهایی که حرکت برایت مشکل میشود. آن روزهایی که فقط منتظری بگذرند. روزهایی که با خود می‌گویی آیا می‌رسم!؟ آیا راه را درست می‌روم!؟ نکند مسیر را گم کرده‌ام… آن امید، دست‌آویزی میشود برایت و تو را در …
بزرگ میشیم. ناگاه خودمونو وسط یه مسیر میبینم. به پاهامون نگاه میکنیم، دارن قدم برمی دارن. چشمامون به جلو، فکرمون متمرکز، دلمون محکم… یه گوشه ای از ذهنمون درگیر این میشه که خب کجا؟ این پاها کجا دارن میرن؟ فکرمون متمرکز روی چیه؟! چشمامون به کجا خیره اند؟ بالاخره لحظه ای میرسه که در برابر …
حدوداً یکسال گذشته. چقدر این یکسال پرماجرا بود. خیلی اتفاق‌های خوب و ناخوب برام افتاد. اتفاق هایی به بزرگی دردهای این روزهام، به بزرگی بغض های این روزهام. دوستانم رفتند. چند نفری الان در راه کربلایند… پنج سال از ورودم به دانشگاه می گذره. ۳ سال اول بچه ها می رفتن کربلا و من حس …
آخرین نوشته هامو که نگاه می کردم دیدم بیشترشون از سختی ها بودن و از پسرفت. البته شاید نشه بهشون گفت پسرفت؛ شاید یه جور دورخیز کردن باشن. ولی در هر حال از وضعیت ناخوشایندی حکایت دارن. امروز که می خواستم به سمت تهران بیام، بعد از پیاده شدن از تاکسی در میدان ۷۲تن قم، …
داشتم نوشته های محمدرضا در موضوع «نامه به رها» را از ابتدا تا آخرش می خواندم که به نوشتۀ “قدر رؤیاهایت را بدان” رسیدم. در میانۀ روز هستم تقریباً. چشمانم را بستم. خواستم تصورش کنم… همان لذت وصف ناشدنی را. همانی را که محمدرضا به فرزند نداشته اش توصیه می کند. همان رؤیا را. رؤیایی …