غم نامبارک من

می‌دونی؟ گاهی دلم تنگ می‌شه. دلم تنگِ روزهای قدیم‌م می‌شه. اون روزهای قبل از ۸ خرداد ۱۴۰۰. اون روزهایی که مصطفی، کله‌خرتر از همیشه بود. اون روزهایی که مصطفی با تمام قوا داشت می‌رفت جلو. مصطفی امیدوارتر از همیشه بود. مصطفی فقط رسیدن و تونستن رو می‌خواست جز این‌ها چیزی بلد نبود. اگر نمی‌تونست و نمی‌شد، می‌گفت هنوز تهِ جاده نیستم، هنوز باید برم، باید ادامه بدم. مصطفایی که حتی فکرش رو نمی‌کرد که بدون امید هم می‌شه ادامه داد. مصطفایی که همیشه امیدواری براش مقدس‌ترین چیز بود. مصطفایی که نمی‌دانست معنیِ هرگز را…

آره. دلم تنگ می‌شه.
یعنی الان حسابی دلم تنگ شده و اومدم که بنویسم.
اومدم تا خودم و غم‌هام رو لابه‌لای کلمه‌ها رها کنم و بخش‌هایی‌شون رو جا بذارم همین‌جا.

من دلم اون مصطفی رو می‌خواد.
مصطفای عاشق رو.

ولی نمی‌شه.
می‌دونم.

می‌دونم که هیچ‌وقت نه اون برمی‌گرده، نه من می‌خوام که برگرده و نه می‌شه چیزی مثل اول‌ش شه.
دیگه رفته و رفتنی‌ها هم رفتن.

من موندم و تمامِ روزهایی که قراره بگذرن و بگذرن و تموم شن.
من موندم و غمِ نامبارکی که گه‌گاهی در طول روز، قلبم رو به درد میاره.
من موندم و حسرتی که جز با این مسکّن راهی برای فکر نکردن بهش نیست: خوب شد نشد.
من موندم و تنهایی.
من موندم و اشک‌هایی که هیچ‌کس حقّ دیدن‌شون رو نداره.
من موندم و اون نامۀ عاشقانه‌ای که نوشتن و خوندن‌ش شد جرقۀ رادیوقاف.
من موندم و دردهایی که تسکین‌شون شد فرارِ رو به جلو و ساختن و ساختن و ساختن.
من موندم و دردها.
من موندم و کینه‌ای که از عزیزانم در دلم موند.
من موندم و سفتی و سختیِ این دل.
من موندم و غم.

و غمی که واقعاً نامبارکه. و نمی‌خوام با دیدِ خوش بشینم و بگم که حتماً به صلاحم نبوده و این شِرّ و ورها.
نشده دیگه.
نذاشتن که بشه.

ولی خب.
همینه که هست.

تنها دستاوردش این بود که من عشق رو تجربه کردم و همین کافیه.

و البته که
نمی‌خوام برم تو فاز امید دادن به خودم و دوباره برخواستن و رفتن و ادامه دادن.
نه.
می‌خوام یکم غمگین باشم و این حسم رو به رسمیت بشناسم.

آهای غمِ نامبارک.
هستی و می‌دونم که جا خوش کردی توی تک به تکِ سلول‌هام.
علاوه بر این‌که به درک که هستی،
بگم برات که امشب تونستی دوباره بعد از مدت‌ها من رو زمین‌گیر کنی و یا بهتر بگم؛ دست‌به‌کیبورد!

امشب دوست داشتم یهویی دلم برای مصطفای صاف و ساده و قشنگ و پرموی قدیم تنگ بشه و چندباری بزنم زیر گریه و یادی کنم از معشوق!
شاید هم در انتهای این پست، اون صوتی رو بذارم که از همه‌جا معدوم‌ش کرده بودم.
همون نامه‌ای که برای معشوق نوشته بودم‌ش و اولین بازیِ من بود با صوت.

نمی‌دونم.

هرچی که هست،
این غم با من عجینه و هرازگاهی گریبانم رو می‌گیره و می‌نشونه من رو پای لپ‌تاپ یا دفترم تا بنویسم و غمگین باشم و اشک بریزم.

هست دیگه.
و همچنان به درک که هست.

اما دلیل نمیشه من امیدوار نباشم.
نه به برگشت‌ش؛ که نمی‌خوام.
به ادامۀ داستانِ زندگی‌م.
نه به تجربۀ دوباره عشق؛ که مقابله‌ای هم باهاش ندارم. شد شد، نشد نشد.
به ساختنِ قصه‌های قشنگِ خفنِ جدید.

می‌دونی!؟
گاهی به این فکر می‌کنم که من “وسیله”ام.
وسیله‌ای برای اتفاق‌افتادن یک‌سری چیزها در این دنیا.
بعدش هم باروبندیل‌م رو جمع می‌کنم و می‌رم.

شاید من باید می‌بودم تا معشوق یاد بگیره چه‌جوری باید با کلمات قربون‌صدقۀ معشوق‌ش بره.
شاید من باید لِه می‌شدم و می‌رفتم به اعماقِ سیاهی‌ها، تا از تنها روزنۀ نورِ اون انتها، رادیوقاف به دنیا بیاد و یک روز به درد چهار نفر بخوره.
شاید من باید…

حس می‌کنم بخوام ادامه بدم، زیاد می‌تونم “شاید من” لیست کنم.
ولی آیا این «هستی» لَنگِ منه!؟

معلومه که نه!
من اگه وسیله نمی‌بودم، یکی دیگه بود.

پس بیخیال.

هستم دیگه.
مثل همون غم!

هستم.
ولی در تلاشم تا بودنم نامبارک نباشه.
و بعداً همون چهار نفر، بتونن بگن دم‌ش گرم. پادکست خوبی داشت!

شاید هم نگن.

هعی…

شبت بخیر. غمت نیز.

این رو هم گوش کن: