کیپ دِ فِیث

و امان از ابهام. ابهامی که این روزها گریبان‌گیرم شده و حتی قلم که هیج، انگشتانم را از کیبورد برحذر می‌دارد و این هم هیچ، فروبردنِ کلمه‌ای غذای روح یا همان کتاب را نیز از من سلب کرده.

اما تمامِ توانم را می‌گذارم که بتوانم بنویسم. بتوانم ثبت کنم حال و روزی را که الان در حال تجربه‌کردنش هستم.
و کم‌تر به این فکر کنم که حال، آن‌هایی که می‌آیند و می‌خوانند و نباید بعضی‌هایشان این خطوط را ببیند چه حسی خواهند داشت.

آری.
در ابهامی عمیق فرو رفته‌ام.
اما نه متوقف. نه راکد.

که در حرکت و در جریان.
ابهامی که خودم انتخابش کردم و از هزاران‌هزار اجبار و رأی و نظرِ به ظاهر به صلاح نیز برایم دل‌چسب‌تر است.
هر چند که روزهایی سخت را در حال چشیدنم.
روزهایی که در حرکت‌بودنم گاه شبیهِ تقلای در-مرداب-مانده‌ای می‌نُماید.

اما من متوقف نمی‌شوم.

اگر رسالتم این باشد که بروم سمتِ همین هدفی که دارم، باید بروم؛ گرچه سنگ ببارد از آسمان.
انسان بدون هدف جز موجودی پوچ چیزی نیست.

می‌روم و می‌دانم که ممکن است محکم سرم به سنگ بخورد.
ممکن است تمامِ برکه‌هایی که دیدم سرابی بیش نبوده باشند.
اما می‌دانم که مقصدم همان‌جایی‌ست که دلم می‌خوانَدَم.
مقصدم مقصدِ آن‌هایی که دم از دوستی می‌زنند نیست؛ که گاه آن‌هایی که غرق شده‌اند در کوره‌راه‌ها، نمی‌توانند قبول کنند که یک نفر ممکن است از جادۀ اصلی برود. شاید کلی رنج و سختی در لوای اصلاح پوشیده شده باشد.

که می‌داند؟

هان؟

این روزها خواهند گذشت و خورشید از پسِ ابرها سر برخواهدآورد.
و آن روز است که لبخند خواهیم زد و این آیه را به هم‌دیگر یادآوری خواهیم کرد که:

وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا ﴿٢﴾ وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ ۚ وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّـهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ۚ إِنَّ اللَّـهَ بَالِغُ أَمْرِهِ ۚ قَدْ جَعَلَ اللَّـهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا ﴿٣﴾

و هر که از خدا پروا کند، خدا برای او راه بیرون شدن [از مشکلات و تنگناها را] قرار می دهد. (۲) و او را از جایی که گمان نمی برد روزی می دهد، و کسی که بر خدا توکل کند، خدا برایش کافی است، [و] خدا فرمان و خواسته اش را [به هر کس که بخواهد] می رساند؛ یقیناً برای هر چیزی اندازه ای قرار داده است. (۳)

فقط حواست باشد که ایمانت را حفظ کنی و کم نیاوری.
اگر مسیرت درست است با توکل به خدا پیش برو و موانع را یکی پس از دیگری با کمکِ او کنار بزن و برو جلو…

خدا به همراهت :)