از این همه محدودیت باید گریخت

مگه قراره چند سال دیگه زنده باشیم؟ چند روز دیگه؟ اصلاً معلوم نیست همین چند ساعت آینده رو هم ببینیم. پس چرا کلی از ایده‌هامون رو نابود می‌کنیم؟ چرا اینقدر به فکر اینیم که ای وای، الان که فلان کار رو بکنم، بهمان میشه، مردم چی می‌گن؟! الان این متن رو بنویسم؟ ننویسم؟ اگر فلانی اینو بخونه که هیچی دیگه. مهمه اینا؟ حس نمی‌کنیم که داریم اذیت می‌شیم؟ زیادی داریم سخت می‌گیریم؟

یه مطلب خوبی رو آقای معلم در جواب یکی از کامنت‌هاش گفته بود:

من تصمیم دارم در این وبلاگ، بدون ملاحظه‌کاری و مصلحت‌ورزی بنویسم. قلم به دست دل بسپارم و…

چرا باید اینقدر خودمون رو محدود کنیم. گاهی محدود به قوانینی که برامون تعریف کردن، گاهی محدود به تصوری که دیگران از ما دارن، گاهی محدود به قوانینی که معلوم نیست بر چه پایه‌ای برای خودمون ساختیم…
قبلاًها یه پستی گذاشته بودم ایسنتا، یه متنی هم زیرش نوشتم، ولی الان اون متن رو درک می‌کنم و مفهومش رو می‌فهمم:

. یه ویژگی مشترک افراد #موفق به نظر من، اینه که خودشونو درگیر قیدوبندهای بی‌فایده‌ی خودساخته و دگرساخته نمی‌کنن. اینجوریه که بزرگیِ موفقیت‌هاشون خیلی متفاوته با بقیه!

A post shared by Mostafa Ghaemi | مصطفی قائمی (@mstfgh) on Jul 4, 2015 at 11:25am PDT

پس من زین‌پس قول می‌دم که سعی کنم:

– راحت‌تر بنویسم.

– over-thinking رو واسه نوشتن یک مطلب، گذاشتن یک پست در اینستا و انجام یک کار که به نظرم درست هست، بذارم کنار.

– از توقف جلوگیری کنم؛ که این کمال‌گرایی برای متناسب‌بودن با همۀ قوانین، من رو بازمی‌داره از حرکت.

البته باید بگم که این فرار از محدودیت‌ها، هر کارش هم که بکنیم، باید باز هم چارچوب براش تعریف کرد، که کل هستی ما جبراً در یک‌سری چارچوبه. به قول استیو جابز:

You have to trust in something: your gut, destiny, life, karma, whatever.

برای من مسیری رو که حق می‌دونم و انتخابش کردم، می‌شه چارچوب. باید تمام سعیم رو بکنم که قوانین این مسیر رو هر چه بهتر بشناسم و به سمتی برم که بتونم بین قوانین fake و original این مسیر تمیز قائل بشم.

و در همین چارچوبِ صحیحِ قابل اعتمادِ نامحدود (!) قدم بزنم.

ببخشید بد نوشتم.

خواستم این چیزهایی که گفتم رو اول در همین نوشته تمرین کنم.