یک روزنوشتِ معمولی

با گوش‌های گرفتۀ ناشی از عفونتِ نمی‌دونم‌چی‌چی، در دو ساعت زمانی که مونده تا برسم به متخصص گوش‌وحلق‌وبینی، اومدم تا بنویسم یکم. این چند ساعت رو هم مدیونِ مرخصیِ ساعتی‌ای هستم که از پادگان قشنگم (!) گرفتم. فکر کن صبح ساعت ۵ بیدار شدم، یه قهوۀ دبل درست کردم و با کمی شیر و شکر ریختم توی ماگِ خوشگلِ جدیدم که دوستم بهم داده یه خرما هم خوردم و راه افتادم. نشستم توی ماشین و موزیک و بخاری‌ای که اول‌ش سرده همراهم بودن! منم کلاه‌به‌سر و کاپشن‌به‌تن، امیدوارانه گاز می‌دادم…

امیدوار به گند نخوردن به روزم با لونرفتنِ داستانِ استعلاجی‌هایی که جور کردم برای پادگان تا غیبت‌های بسیاربسیار کمم رو جبران کنم!
امیدوار به امضای مرخصیِ ساعتی توسط فرماندۀ نازنیم.
امیدوار به سالم‌رسیدنم به پادگان.
امیدوار به تومُخی‌نرفتنِ عزیزانِ ارتشیِ پادگان.
امیدوار به خوب‌شدنِ گوش‌هام.

و همین چیزمیزها!
همین امیدهای کوچیک.
همین چیزهای ساده.
همین‌ها.

آره.
آخه می‌دونی!؟ اون‌قدر غم و غصه هست که بخوام بابت‌شون غمگین باشم که نگو و نپرس!
ولی به نظرم بهتره ذهنم و جسمم رو درگیرِ همین دغدغه‌های کوچیکِ دمِ دستی کنم تا این روزها هم بگذرن…
راهی نداریم آخه.
داریم؟

البته ها
اینم بگم که دلیل نمی‌شه داشتنِ این دغدغه‌های کوچولو، باعث بشن به اون دوردورها نگاهی نندازیم و امیدهای بزرگ نداشته باشیم.
یعنی با این‌که منتظرم این روزهای کوفتیِ سربازی بگذرن و تموم شن،
همین امروز هم مشغول هماهنگی بودم برای خرید خُرده‌ریز‌ه‌های مطب!
آره مطب!

من و مطب!؟
نمی‌دونم والا!
بالاخره هر دندون‌پزشکی بد نیست یه دکون مخصوص خودش داشته باشه دیگه :)
مغازۀ خودم!

حالا هرچی.

اگه از مصطفای ۴-۳ ماه پیش می‌پرسیدی مطب؟
می‌گفت برو عامو!
ولمون کن!

ولی تقریباً هیچ‌کدوم از مسیرهای کلّیِ زندگی‌مون رو نمی‌تونیم پیش‌بینی کنیم.
پیش میان و ما گاهی فقط می‌تونیم نظاره کنیم و شل کنیم و لذت ببریم!
و گاهی هم می‌تونیم یه دستی ببریم و کاری کنیم که اون اتفاق‌های بزرگی که دارن پیش می‌برن‌مون، یه کوچولو باب میل ما بشن…

مثلاً همین مطب.
اصلاً نفهمیدم چی شد که الان نصفِ هالِ خونه‌م شده مواد و تجهیزاتِ کوچیک و بزرگِ دندون‌پزشکی و انباری‌م توش یونیته و رادیوگرافی و کمپرسور!
نمی‌دونم.
یکی داشت رد می‌شد، گفت می‌خری این‌ها رو؟!
گفتم بریم ببینیم!
دیدیم و خریدیم و آوردیم!

منم از همون روزی که این‌ها رو آوردیم مشغولِ تکمیل‌شونم.
الان هم در تلاشیم، با رفیق‌جانم، داداش‌عرفان، که مطب بزنیم :)

والا خودم هم موندم!
می‌زنیم دیگه…
تا ببینیم بعدش چی می‌شه.

ذوق دارم بابت‌ش ها. ولی کم!
مثلاً ذوقم بابت پادکستی که احتمالاً چیزی به انتشارش نمونده، بیشتر از مطبه!
ولی جفت‌شو پیش می‌بریم ایشالا.

***

می‌دونی!؟
این‌ها برای من امیدن.
این کارها رو می‌گم.
این حرکت‌ها رو؛ هرچند کوچیک.

برای من حسّ ادامه‌دادن دارن. حس جنگیدن. حس در حرکت بودن. حس متوقف نشدن…
و حال می‌کنم باهاشون.

نه این‌که فکر کنی متوقف نمی‌شم و ناامید نمی‌شم و رکود نمیاد سراغم. نه.
میاد. خوبم میاد!
فکرهای بدبد هم میان سراغم!
ولی چه کنیم؟

انصراف بدیم!؟

نوپ.
می‌جنگیم.
تا نغمۀ خویش خوانیم و از صحنه بریم :)

الانم با این‌که خواب داشت صدام می‌زد، دوست داشتم بیام و بنویسم و این روزهام رو ثبت کنم.
چون نوشتن خیلی قشنگه :)

و دوست‌هایی دارم که میان و می‌خونن و من لذت می‌برم از داشتن‌شون :))

ویث لاو.