بیش از ۴ ساله که در رشتۀ دندان پزشکی در حال تحصیلم. یادم میاد در همون پیش دانشگاهی بود که برای بار اول دیدم کششی به سمت یکی از رشته ها حس می کنم! که متأسفانه اون رشته ریاضی بود، نه تجربی و نه حتی رشتۀ دانشگاهی! ولی نمی دونم چطور تصمیم گرفتم که فعلا باید درس بخونم و دیگه دیره برای تغییر رشته و بعد از کنکور به این موضوع رسیدگی می کنم! در همون ترم های اول بود که به دلیل علاقه یا هر چیز دیگه ای مثل تنبلی، شروع کردم به موارد مختلفی از جمله: انصراف از تحصیل، مرخصی تحصیلی، تحصیل دو رشتۀ همزمان، سرکوب علاقه و… فکر کنم.
تا امروز که این مطلب رو می نویسم خوشبختانه یا متأسفانه مشغول تحصیل در این رشته هستم. اتفاقات زیادی در این سال ها افتاده. خودم، استعدادهام، ظرفیت هام، ضعف هام رو بیشتر شناختم. توانایی تصمیم گیری و تحلیلم کمی بهبود پیدا کرده. مثال های بیشتری دیدم. به روش های گوناگون کار در رشتۀ تحصیلیم و کار در حیطۀ علاقه ام رو امتحان کردم. کلی تجربه. و کلی ایده.
همۀ این ها باعث شدن که من هنوز بمونم در این رشته. و همچنان تصمیم بر موندن داشته باشم. حتی ممکنه رضایت هم داشته باشم از شرایطم!
چندتا مشکل بوده که وقتی برای منِ ضعیف پیش اومدن، نتونستم اون ها رو تفکیک کنم و به صورت یک واحد جدایی ناپذیر دیدمشون و در حل اون ها ناتوان شدم و درمونده.
مشکلاتی که ریشه های مختلفی داشتن. بخشی از اون ها رو درک کردم: نشناختن خودم در صدر مشکلات، تنبلی، نداشتن مطالعه، داشتن توهم در مورد شناخت خودم، محیط و جو نامناسب، اتلاف وقت های زیاد و کلی مورد دیگه که یا یادم نمیاد یا اینکه هنوز متوجه وجودشون نشدم.
بعد از به دوش کشیدن این همه درد و رنج، که بعد از گذشتن ازشون به نظر کوچیک میان، جدیداً ایده ای پیدا کردم که قصد دارم در خیلی از تصمیم های زندگی به کار بگیرمش:
هر تصمیمی رو که ذره ای، حتی ذرۀ ریزی بوی منصرف شدن و خسته شدن و شونه خالی کردن و تنبلی ازش بیاد، سعی می کنم با تمام قوا در برابرش وایسم.
البته این در وهلۀ اول بعد از یک فکر به تغییر باید به ذهنم بیاد و به عنوان یکی از اجزاء فیلتر اول هر تصمیم برام عمل کنه. که قطعا بعد از رد شدن از این جزء به بررسی دقیقتر تصمیمم می رسم.
در مورد مرخصی از تحصیل هم که این ترم زیاد به فکر خطور می کرد، دارم سعی میکنم همین تصمیم رو عملی کنم؛ چون یه شونه خالی کردن خاصی دَرِش نهفته انگار!
