و آدمی همیشه تنهاست…

شاید این تجربه‌ای که هم‌اکنون در حال تجربه‌اش هستم، متفاوت‌ترین تجربۀ تمامِ ۲۷سالی‌ست که زنده بودم و احتمالاً بخش‌هایی‌اش را زنده‌گی کرده‌ام. “متفاوت” شاید بهترین کلمه برای وصف این حال‌وروز باشد. حال‌وروزی که تنهایی آن را پر کرده. نبودنِ همه. خلأ بودنِ آن‌هایی که قرار بود همیشه باشند. آن‌هایی که عهد بسته بودند و آن‌هایی که از قدیم گفته‌اند: “در انتها همان‌ها برایت می‌مانند.” آن‌هایی که قول داده بودند همیشه بمانند و آن‌هایی که ادعای‌شان “همیشه” بیشتر از عمل‌شان بود و “همیشه” می‌گفتند: “جز ما که کسی برایت نمی‌ماند!”.

که روزگار چرخید و چرخید و قرعه به نام من افتاد تا آن باری که انسان باید به دوش می‌کشید، این قسمتِ زهرمارش را من بکشم! این قسمتی که انسان‌های کمی در زیر بارش کمر خم کرده‌اند. حداقل تا جایی که من می‌دانم، کسی در خاطرم نیست. آن “انسان‌های کم” را هم به این خاطر گفتم که خودم را تنها ندانم و کمی دل‌داری به خودم بدهم!

اما از کنایه‌ها که بگذریم،
دوست دارم ثبت کنم که چه‌ها کشیدم…
دوست دارم بنویسم از دردی که قرار بوده و هست و خواهد بود که درس‌های زیادی به من بیاموزد.
دوست دارم بنویسم از زخمی که بعید می‌دانم حتی بعد از مرگ هم مزۀ تلخ‌ش از یادم برود.
دوست دارم بنویسم از آدم‌هایی که با رفتارشان جهان‌بینیِ من را عوض کردند.
دوست دارم بنویسم از غم.
از رنج.
از کَبَدی که در آن غلت می‌زنم.
و از امید…

از امیدی که با آن زنده‌ام!

از امیدی خواهم گفت و در عمل نیز نشان‌ش خواهم داد که مقدس‌ترین داراییِ من است.
از امیدی که در تاریک‌ترین کوره‌راه‌ها، وقتی همه رفتند، کنارم ماند و دستم را سفت چسبید و رهایم نکرد.
از امیدی که همین الان – در زمانِ معلقِ بینِ سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ – لبخند را بر لبانِ تنهایم می‌نشاند.
از امیدی که در این گوشۀ خاموشِ فراموش‌شده، چراغی‌ست تا راه را گم نکنم.
از امیدی که من را به جلو هل می‌دهد تا در لحظۀ تحویل سال، خودم را تحویل بگیرم و چایی برای خودم دم کنم و در فنجان قشنگ‌م بریزم و با قرآن و دیوان حافظ اشک بریزم و با خودم حرف بزنم و کلیپی ضبط کنم و آخرش با لبخند به خودم بگویم که “خودت را دوست داشته باش :)“…
از امیدی که دوست‌ش دارم…

آری.
الان، در دقایقی که بعد از تحویلِ سال در حال گذر است و من تنهای تنها، در اولین عیدی که هفت‌سین ندارم، لپ‌تاپ را روبه‌رویم گذاشته‌ام و در حال ثبتِ این خاطرۀ دردناکِ آموزنده‌ام.
در لحظاتی که به طرزی عجیب آرامم.
و این اولین سالی‌ست که وقتِ تحویل‌ش جز با خودم و خدا با کسی حرف نزده‌ام.
که این به یُمنِ آفلاین‌کردنِ گوشی‌ام از یک ساعت قبل از تحویل سال است!

و حتی نمی‌دانم نوشتنِ این‌ها در این‌جا درست است یا نه.
اما می‌نویسم؛
شاید قرار نباشد سال‌های بعد را زیاد ببینم و رفتنی شدم…

حال اما،
نمی‌دانم چه می‌خواهم.
شده‌ام مصداق “چو تخته‌پاره بر موج، رها رها رها من…”.

ولی امیدوارم؛
نمی‌دانم به چه!
ولی امید دارم.

شاید تنها انگیزه‌ای که برایم مانده باشد، این است که از خودم “خود”ی بسازم که بیشترین فایده را به هم‌نوعانش می‌رساند.
می‌دانم خیلی شعارگونه است، ولی واقعاً همچون حسی دارم.
(و یاد فیلم Patch Adams (1998) می‌افتم.)

در هر حال زندگی در جریان است؛
چه بخواهم، چه نخواهم، و هرچه!

همان‌طور که ۹۹ و ۴۰۰ چون برق گذشتند، ۴۰۱ هم خواهد گذشت.

آهان!
حالا که اسم ۴۰۰ از ذهنم گذشت،
باید بگویم که سخت‌ترین سال زندگی‌ام همین چهارصدِ کوفتی بود.
و عمیق‌ترین غم‌ها را به من چشاند.

و بعد از گذرِ ماه‌هایش،
تغییرهای بزرگی را در خودم احساس می‌کنم.
نمی‌خواهم بگویم که بزرگ شده‌ام!
چون ممکن است این تغییرها، من را به سمت منفیِ نمودارِ زندگی‌ام کشانده باشند.

فقط می‌دانم که تغییر کرده‌ام.
انگار جورِ دیگری فکر می‌کنم.
غلط یا درست‌ش را نمی‌دانم.
ولی می‌فهمم که جهان‌بینی‌ام با سالِ قبل‌م خیلی فرق کرده.
و من نیز…

حالا
در ابتدای سالی که از بهارش پیداست قرار است زمخت‌ترین درس‌ها را به مغزِ خوش‌خیالِ من بچپاند،
می‌خواهم نامی برای امسال‌م انتخاب کنم و آن “تنهایی” است.
و تِمی که – به توصیۀ محمدرضا شعبانعلی – برای ۴۰۱ انتخاب کرده‌ام “SELF” است.

و کمرِ همت را بسته‌ام (به نظرم البته!) که در انتهای این سال،
مصطفایی قوی‌تر و جنگنده‌تر و بی‌تعارف‌تر و موفق‌تر
را تحویل ۴۰۲ بدهم :)

و تا این‌جای کار نیز از خودم تشکر می‌کنم رسماً!
ممنونم از خودم که نمرد.
ماند و تمامِ تیرهایی که به سر و صورت و قلب و دست و پای‌ش زندند را یک‌به‌یک مزه‌مزه کرد و دوام آورد.
و ممنونم از خودم که هنوز نیز از امید می‌گوید…

آهای خودم!
بیشتر مراقب خودت باش :)

پی‌نوشت ۱: گود لاک برای ۴۰۱ی که قرار است ضربات سخت‌ش را مهلک‌تر کند؛ بلکه کار دستت دهد!

پی‌نوشت ۲: ۴۰۱ کور خوانده است.