تنها باید کور باشه آدم تا نبینه نشونه‌های اطرافش رو

اون‌قدری نشونه دور و اطرافِ آدم هست، که امکان نداره نبینیم‌شون. ممکنه ببینیم و چشم بپوشیم، بیخیال بشیم، سختمون باشه قبول کنیم که دیدیم، ولی هستن. هستن و ما نمی‌خوایم ببینیم. ما انتخاب می‌کنیم که نبینیم. انتخاب می‌کنیم.

یا شاید اولش این‌طوره که ما انتخاب می‌کنیم. کمی که می‌گذره دیگه عادت می‌شه. عادت می‌شه ندیدن.
عادت می‌شه بیخیال شدن…

کتاب کیمیاگر بود که می‌گفت آدم باید بره دنبالِ افسانۀ شخصی‌ش. وقتی قصد بکنه که بره به اون سمت، نشونه‌ها کمکش می‌کنن. کائنات دست به دستِ هم می‌دن تا اون برسه به مقصد.

حالا کائنات لفظیۀ که من توی کتاب خوندم. یا بهتر بگم: شنیدم :) کتاب صوتی بود با صدای محسن نامجو.
کائنات می‌تونه مجاز از خدا باشه.
می‌تونه که نه. هست.

با مهربونی‌هاش هِی نشونه می‌ذاره جلوی راهمون. که: “عزیزم. این‌وری نرو. اون‌وری بهتره. بندۀ خوبم، به کجا چنین شتابان؟”
و ما هم هِی با نفهمی‌هامون بیخیالِ نشونه‌هاش می‌شیم.
ولی اون که از مهربونی‌ش چیزی کم نمی‌شه؛
باز هم نشونه نشونمون می‌ده. حتی در تاریک‌ترین راه‌هایی که با انتخابِ اشتباهِ خودمون پا توش گذاشتیم.

ولی ممکنه یک نفر بیخیالِ نشونه‌ها بشه، ولی نه از روی نفهمی؛ که از عمد. که از روی قلدری و شاخ‌بودن.
دیگه احتمالاً اون‌جاست که ختم الله علی قلوبهم می‌شه…
کاش اون روز واسه کسی نیاد :(

آره. این‌جوریه که در هر مرحله از مسیرمون، یه‌سری انتخابِ مهم داریم. برای این انتخاب‌ها، یه‌سری نشونه گذاشتن واسه‌مون. اگر این نشونه‌ها رو ببینیم و درک کنیم که چی می‌خوان بهمون بگن، درست انتخاب می‌کنیم. وگرنه که به تُرکستان.

تازه!
این رو هم می‌خواستم بگم که:

پاشو. پاشو بسه دیگه.
تا کِی قراره دل‌دل کنی واسه انتخاب مسیرهات!؟ یه جا دل یک‌دله کن دیگه.
کافی نیست؟

یه جا باید تصمیم بگیری که مسیرت بالاخره کدوم باشه؟
یا رومیِ روم یا زنگیِ زنگ.

و حواست هم باشه که مسیرِ درست، قطعاً و بدونِ شک، یکی‌ست. نه بیشتر.
صراطِ مستقیم. (صراط جمع بسته نشده و اصلاً جمع نداره.)

حالا ممکنه این مسیر، برای هر کسی یه شکل داشته باشه.
یکی می‌شه شیخ رجبعلیِ خیاط.
یکی می‌شه چمران.
یکی شاید باید یه معلمِ خوب باشه که روی دانش‌آموزِ کلاس‌اولی‌ش جوری تأثیر می‌ذاره که تا عمر داره اسم معلم‌ش رو توی ذهنش داره و به عنوان کسی که زندگی رو براش شروع کرد ازش یاد کنه.
یا پدری که از دور انگار معمولی داره زندگی می‌کنه، ولی وقتی از نزدیک نگاهش می‌کنی، می‌فهمی با یه قهرمان روبه‌رویی. قهرمانِ زندگی خیلی از آدم‌ها.

ما کجا باید باشیم!؟
دانشجوی خوبی باید باشم؟
یا استادِ خوبی؟

اصلاً عمر اجازه می‌ده که من اون‌قدر عمر کنم و برسم به جایی که انتخاب کردم خوب باشم توش؟
شاید اجازه نده!

پس باید همین‌جایی که الان هستیم بهترینِ خودمون باشیم.
شاید فرصتی نَمونه…

پی‌نوشت: عکس ابتدای متن مربوط به دیدارِ کاملاً اتفاقیِ من و علی علامی‌ست با دکتر مهدی‌زاده، استادِ بخشِ جراحی‌مون که چند وقتی بود در بستر بیماری بود به علت سانحه. ولی امروز دیدیمش و حالِ خوبش حال‌مون رو خیلی خوب کرد :)