چرا از دل برنمی‌آید که بر دل بنشیند!؟

به یکی از دوستانم قولِ نوشتنِ متنی را داده‌ام و روزهاست که هر وقت یادِ موضوعش می‌افتم، فکر و ذهنم می‌گردد دنبال چگونگی‌اش؛ که چطور بنویسم…
با این‌که قبلاً در آن رابطه زیاد نوشته‌ام و گاهی نوشته‌هایم واقعاً به دلم نشسته‌اند، این‌بار متأسفانه هیچ برای نوشتن ندارم.

به سمت حرم حضرت معصومه که می‌رفتم در این فکر بودم که چرا نمی‌شود!؟
و بعد به ذهنم رسید که چقدر سخت است خوب نوشتن. و آن‌ها که خوب می‌نویسند و نوشته‌هایشان به دل می‌نشیند، آدم‌های خاصی‌اند.
به این خاص‌بودنشان فکر می‌کردم و این‌که چگونه می‌شود خاص شد…

جوابی که برایش پیدا کردم همانی‌ست که همه‌مان می‌دانیم: آن‌چه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند.

حال چگونه از دل باید برآید!؟
برای این سؤال هم به این رسیدم که متن‌هایی از دل برمی‌آیند که نویسندۀ آن‌ها از صمیم قلبش موضوعش را تجربه کرده باشد و با آن زندگی کرده باشد و دردها کشیده باشد در آن رابطه یا شادی‌های عمیقی را درباره‌اش حس کرده باشد.

یا شاید باید نویسنده آن‌قدر قوۀ تخیلش قوی باشد که بتواند شرایط بعد از تجربۀ عمیق موضوع را برای خودش شبیه‌سازی کند تا بتواند بنویسد.

البته که محیط هم تأثیرگذار است.

مثلاً بود مواقعی که برایم حسّ نوشتنِ آن متنی که باید می‌نوشتم می‌آمد، ولی با صحبتِ یکی از بچه‌های اتاقم در خوابگاه، کلاً نابود می‌شد!

البته سعی در تغییر محیط هم می‌کردم و همین حرم رفتنم، امشب، نیز بیشتر به همین دلیل بود، ولی احتمالاً من قوۀ تخیلِ قوی‌ای ندارم تا سایرِ شرایطِ نوشتن را فراهم کنم.

خلاصه این‌که غبطه می‌خورم به حال آن‌هایی که می‌توانند خوب بنویسند و آن‌چه در ذهن‌شان است را خوب در قالب کلمات دربیاورند.
و سعی می‌کنم که من نیز کمی، فقط کمی، شبیه آن‌ها شوم.

البته هنوز هم ناامید نشده‌ام و تا فردا شب اگر حسش سررسید، خواهم نوشت. بلکه به قولم وفا کرده باشم :)