بزرگ میشیم. ناگاه خودمونو وسط یه مسیر میبینم. به پاهامون نگاه میکنیم، دارن قدم برمی دارن. چشمامون به جلو، فکرمون متمرکز، دلمون محکم… یه گوشه ای از ذهنمون درگیر این میشه که خب کجا؟ این پاها کجا دارن میرن؟ فکرمون متمرکز روی چیه؟! چشمامون به کجا خیره اند؟ بالاخره لحظه ای میرسه که در برابر فشار جزء جزء وجودمون در برابر عدم تغییر و حفظ وضعیت موجود، می ایستیم.
اون لحظه درد عظیمی رو به همراهش داره. دردی که اشتباه های زیادی رو به ما یادآور میشه. شاید اشکمون دربیاد. شاید شوکه بشیم. شاید باعث بشه روزها و ماه ها حتی متوقف بشیم. بمونیم و درگیر بشیم با این وضع، با خودمون، که ای نفس! کجا می روی؟ چرا می روی؟ صبر کن. نگاهی به عقب کن ببین از کجا آمده ای؟ خودت را ببین، کیستی؟ چه می توانی بکنی؟ چه باید بکنی؟ اصلا چرا؟ آیا باید؟ یا نه؟
اگر گذشته و حالت را درک کردیم، وقت نگاهی به رو به روست. در آن انتها چه می بینی؟ چه میخواهی؟ و باز چرا؟
و باز این ابهام است که می ماند. به قول آقامعلم، ابهام x معادلۀ زندگی نیست که ما باید آن را پیدا کنیم. ابهام کاغذی است که معادلۀ زندگی روی آن نوشته شده است.
و شاید تردید. که باز استادم، در شرح شطرنج زندگی می گوید:
میگویند تفاوت در این است که روزی، روزگاری،
پیاده ای سفیدرنگ، بازی را یک گام زودتر آغاز کرده است.
در آن میانه که سیاهان، در پذیرفتن یا نپذیرفتن قواعد بازی، در تردید بوده اند.
ولی باید تمام سعیمان در عدم توقف یا حداقل کوتاه کردن این توقف باشد. تردید با ما می ماند؛ مگر اینکه از معدود افرادی باشیم که لیاقت یقین را دارند…
***
در این میان، افرادی را می بینیم که مراحل ابتدایی را طی کرده اند و الان با تمام سرعت در حال رفتن به سوی آن انتهایی که در ذهنشان هست، می روند.
دوست داریم شبیه آن ها شویم. به حالشان غبطه می خوریم. خود را جای آن ها تصور می کنیم. البته که یک کپی صرف از الگو، هیچ ارزشی ندارد. می کوشیم که خود را با ارزش هایمان، همسو با الگوهای دوست داشتنیمان کینم.
و مشکلی که در این میان هست، فراموشی مسیر و دیدن آن انتها به تنهایی است.
فراموش می کنیم، یا دقت نمی کنیم که برای رسیدن به همچون موقعیتی، چه دردها که باید کشید… چه “نه” ها که باید گفت… چه چیزها که باید حذف شوند…
بیا و فراموش نکن. بیا و حواست را جمع کن.
عزمت را جزم کن برای این مسیر ناهموار و طولانی.
حرکت کن.
