زخم

اما زخم‌هایی هستند که حتی اگر خوب هم شوند جای‌شان می‌ماند؛ برای همیشه. حتی اگر بهترین داروها را مصرفی کنی، حتی اگر یک عمر هم بگذرد. حتی یک‌بار از ازل برویم به سمتِ ابد. می‌مانند. تا برای همیشه یادآوری کنند به ما که چه روزهایی داشتیم و کِه بودیم.

و اما خوبی‌شان این است که دیگر از آن زخم‌ها برای همیشه خون نمی‌رود. مدتی سرشان باز است و بعدش دیگر بسته می‌شوند و تمام. و این تمامِ بهبودی‌ای است که انتظارش را داریم؛ این‌که دیگر خون نیاید. این‌که دیگر درد نگیرد. این‌که دیگر اذیت‌مان نکند.

و من ایمان دارم که این زخم‌ها بسته خواهند شد روزی.
ولی…

دارم به این فکر می‌کنم که اگر قلب‌مان زخم بردارد چه می‌شود…؟
آیا باز هم سرِ زخم بسته می‌شود؟

نمی‌دانم.
فقط می‌دانم که هر چقدر هم زخم برداریم، هر چقدر هم که زخم بزنند، با کاری‌ترین زهرها و سِلاح‌ها حتی، باز هم سرِ پا می‌شویم. زمین‌خورده نمی‌مانیم.
آخرش جوری پا می‌شویم.
زخمی هم که شده برمی‌خیزیم.
و ادامه می‌دهیم؛ حتی وقتی از ما ردّی از خون می‌ماند…

می‌رویم به سمتِ جلو.

البته که خدا هست.
البته که خدا تنهایمان نمی‌گذارد.
البته که آن‌قَدَر به‌جا و امیدبخش معجزاتش را نشانمان می‌دهد که فکر زمین‌خوردنِ دوباره به سرمان نمی‌زند.

این را هم بگویم که دردِ زخم‌ها معمولاً عادت می‌شود و دیگر حواس‌مان را پرتِ خودشان نمی‌کند.
اما دردی که ممکن است هیچ‌وقت ساکت نشود، دردی‌ست که ربطی به خودِ زخم ندارد؛ برمی‌گردد به آن‌هایی که آن زخم را ایجاد کردند.

و قلب درد می‌گیرد از آن‌ها. نه از خودِ زخم.
که خودِ زخم طبیعی‌ست؛ این دنیا جای همین زخم‌هاست.
ولی اگر انتظار شمشیر از کسی نداشته باشی و از پشت هم نه، از روبه‌رو شمشیر بگذارد زیرِ خرخره‌ات چه؟

گردنت را هم که بزند، قلبت برای همیشه، تا ابد، درد می‌کند. درد.
قلبت حتی اشک می‌ریزد.
بغض می‌کند.
می‌میرد.
زنده می‌شود و باز می‌میرد.

زنده می‌شود و باز می‌میرد.
تا ابد.

اما من قول داده‌ام متوقف نشوم، نمانم، نمیرم. خشکم نزند.
و می‌روم.
شاید اسمش فرار رو به جلو باشد.

اما من به آن می‌گویم امید.
امید.

با امید جلو می‌روم.
اگر اویی که ازل تا ابد را در یک لحظه آفریده، دوست داشته باشد، امیدم را با خوشی پاسخ می‌گوید. شاید هم بخواهد درسی بدهد و خوشیِ این دنیایی ندهد.

اما گریزی نیست.
زندگی می‌کنیم.

توکلتُ علی الله.