این است زندگی

روی تخت به صورتِ نیمه‌نشسته-نیمه درازکشیده، لمیده‌ام و آهنگی نامناسب برای نوشتن در گوش و در شرایطی سخت که از قرار زیر است، در حال نوشتنم:
– خوش‌حال از این‌که چیزی نمانده تا از شرایطِ مرگ‌بارِ این خوابگاه رها شوم.
– ناراحت از بودن با دوستانی که اتلافِ وقت، در اکثرشان، جزئی از افتخاراتشان است؛ قبلاً هم گفته بودم البته.
– ناراحت از این‌که این دوستان، قرار است پزشکان و دندان‌پزشکان این جامعه شوند. (باز هم خودم را مبرّا نمی‌کنم. من هم مشکل کم ندارم.)
– و ناراحت از این میزان از گرما! که این مورد قابل تغییر نیست!

و دوست دارم بنویسم از وضعیتی که گه‌گذاری می‌آید سراغم. و سراغِ همه. کسی مستثنی نیست.
در ابتدای نوشتن از هر موضوعی، ذهنم به نزدیک‌ترین خاطره‌اش که مرتبط با موضوع است، مراجعه می‌کند؛
نزدیک‌ترین چیزی که مرتبط است، بعد از حالِ اکنونم، استوریِ خانم سین هست؛ همان عکسِ بالای متنم.

متنی از یک کتاب است به نام Pillow Thoughts II: Healing the Heart که Courtney Peppernell نویسندۀ آن است.
الان کمی در موردش سرچ کردم. به نظر خیلی قشنگ است :) شاید روزی نسخۀ انگلیسی‌اش را پیدا کردم و خواندم.

خب. اصل مطلب چیزی شبیه همان متنِ عکسِ بالایی‌ست.
این‌که زندگی همین است دیگر. نمی‌توانی قسمتی‌اش را skip بزنی. باید همه‌اش را جرعه‌جرعه بنوشی؛ چه شیرین باشد، چه تلخ.
راهی نداری جز قبولِ این حقیقت.

زندگی مثل کتابی‌ست که خط‌به‌خط آن را باید بخوانی، کلمه‌به‌کلمه‌اش را درک کنی و حرف‌به‌حرفِ آن را با جانت عجین کنی.
می‌دانم که از همۀ آن لذت نخواهی برد.
بعضی صفحاتش با تو کاری خواهند کرد که هفته‌ها غمگین باشی و گریه، تنها همراهت.
چیزهایی را خواهی خواند که دوست نداری بخوانی؛ انگار که کسی هفت‌تیرش را روی شقیقه‌ات گذاشته باشد و با کم‌ترین مکث‌ات صرفاً داد بزند: بخوان.

به صفحاتی خواهی رسید که هیچ‌جوره دوست نداری تمام شوند، تمام تلاشت را می‌کنی، حرف‌هایش به خوردَت بروند و در سلول‌های بدنت جذب شوند و برای همیشه همان‌جا بمانند.

ولی تو باید ادامه دهی. راهی نداری عزیزَکَم.
باید.

It is a MUST.

“داستان‌ها هستند که زمین را می‌چرخانند.”
داستانِ خودت را داشته باش،
پا پَس نکش.

حالا من از تو می‌پرسم:
دوست داری زندگی‌ات یک text book ساده باشد با فونتِ ریز و حوصله‌سربَر،
یا نه،
یک کتابِ داستان را بیشتر می‌پسندی، آن هم با کلّی عکس و فصل‌های متفاوت از هم و پاراگراف‌های رنگی‌رنگی و فونت‌های قشنگ، از فانتزی‌شان گرفته تا رسمی، که رنگ‌ها گاهی در بینِ حروف کلمات هم تغییر می‌کنند؟!؟؟!؟!؟

کدام؟
هان؟

کیپ گوئینگ :)