از توانستن می‌نویسم

آقای معلم می‌گوید:
«هر انسانی که در اطرافت می‌بینی،
از چیزی می‌ترسد،
به چیزی عشق می‌ورزد،
و چیزی را از دست داده است…»
[از چیزی هم رنج می‌برد…]

البته مورد آخر را خودم اضافه کردم. این را از همۀ آدم‌هایی که تا امروز دیده‌ام و حرف‌هایشان را شنیده‌ام و گاهی من را مَحرم اسرارشان دانسته‌اند و از دردهایشان گفته‌اند، فهمیدم.

هر کسی، به نوعی رنج می‌برد.

که این رنج، که بهتر می‌دانم از آن به عنوان “امتحان” یاد کنم، کلیدِ ورود به مراحل بعدیِ زندگی‌ست.
اگر از آن کلید یا کلیدها درست استفاده کنیم، بعد از عبور از دروازۀ آن “امتحان”ها، دنیای بهتری در انتظار ماست.

گاهی بعضی از این امتحان‌ها، سخت می‌شوند؛ خیلی سخت.
طوری که بر اساس همۀ شواهد و قرائن، نظرِ تمام کسانی که از آن‌ها مشورت می‌گیری، و حتی نظرِ نهایی خودت، آن امتحان، یک رنجِ حل‌نشدنی‌ست. یک دردِ همیشگی.

علاوه بر آن، ممکن است راهی را انتخاب کنی که به نظرت تنها راه ممکن باشد. یعنی بگویی که خب. این رنج که حل‌نشدنی‌ست؛ پس آن را قبول می‌کنم و باقیِ عمرم را در کنار آن درد می‌گذرانم.

ولی آمدم که بنویسم این‌طور نیست.
آمدم که بنویسم این راه غلط است.

حتماً راهی هست. راهی درست.
قطعاً.

کافی‌ست کمی بیشتر بررسی کنیم. کمی بیشتر مایه بگذاریم.

آمدم بنویسم که امید هست.
باید امیدوار بمانیم.

حتی اگر کلّ دنیا، یک‌صدا، گفتند که نمی‌شود، تو بایست پای ایمانت. و بدان که می‌شود.

یاد آقای معلم افتادم باز هم، که به فرزندِ نداشته‌اش گفته بود:

«ترجیح می‌دهم حقیقت‌گوی شکست‌خورده‌ی میدان‌ها باشی تا پیروز خاموش گفت‌وگوها…»

دیگر حس می‌کنم دورانِ نوشتن در آن سررسید زرشکی‌ام به سرآمده است. از امروز دفتر جدیدی را باز خواهم کرد و تمام سعیم را می‌کنم که بیشتر نوشته‌هایم از امید باشد، از توانستن، از بهبود و از حرکت.

شاید باید دوباره آغاز کنم :)

بسم‌الله…