بعد از نقل مکان منزل و مستقرشدن در غرب تهران، متوجه شدیم که علاوه بر آنتن‌دهی ضعیف همراه اول و ایرانسل، سرویس‌دهنده‌های اینترنت هم در منطقۀ ما پورت خالی ندارند. قبلاً حدود ۴ سال آسیاتک داشتیم، راضی بودیم ازش، سرعت مناسب، قیمت مناسب، اینترنت شبانۀ رایگان. بعد از تماس با شرکت‌های مختلف مثل آسیاتک، شاتل و های‌وب، و شنیدن جواب رد، مجبور شدم و به صبانت زنگ زدم. گفت که شما سرویس فعال دارید و ۶ گیگ از حجمش باقی مانده و کمتر از یک هفته فرصت. خوشحال از هدیۀ همسایۀ قبلی، ۶ گیگ تمام شد و بعد مجبور به تمدید اینترنت از همان صبانت شدیم. تا بیش از یک سال سرکردیم. شبانۀ رایگان به درد نخور (با شرایط استفادۀ منصفانه که بعد از مقداری مصرف، تمام می‌شد!) و قیمت بیشتر نسبت به آسیاتک.
یکی دو هفته بود که در فکر تعویض سرویس‌دهنده بودم. با آسیاتک دوباره تماس گرفتم، و باز هم همان جواب قبلی. ولی های‌وب کمی امیدوارانه برخورد کرد. گفت که سرویسی از ما خریداری کن و چنانچه ما توانستیم پورت خالی بیابیم، در طول یک هفته خبرش را می‌دهیم. من هم همین کار را کردم.
جوابشان مثبت بود!
خب خدا را شکر :) به نظر می‌رسید داریم راحت می‌شویم.
با صبانت تماس گرفتم و درخواست جمع‌آوری را دادم. اپراتور گفت که دلیل شما؟
گفتم های‌وب در سرعت و قیمت برابر، حجم بین‌الملل دو برابر می‌دهد. می‌خواهیم برویم آن ور!
– خب، من می‌تونم حجم شما رو افزایش بدم.
– یعنی چی؟
– شما سرویس ۲ مگابیت را که خریداری کردی، با من تماس بگیر، من هم حجم بین‌المللت را دو برابر می‌کنم.
– چرا اینجوری آخه؟ نمی‌شه توی همون سایت این سرویس رو ارائه بدید؟!
– به ما گفتن فعلاً این کار رو بکنیم، ما هم انجام می‌دیم.
حس بدی داشتم. یک حس ناعدالتی. تبعیض. این که شاید ما را احمق فرض کرده‌اند.
از بالا که به این قضیه نگاه می‌کنم وضعیت خوبی نمی‌بینم، حتی الان هم از خودم مقداری ناراضی‌ام که چرا قبول کردم و بعد از خرید سرویس با آن یارو تماس گرفتم و درخواست ضرب‌در۲ را داشتم! این که با این تصمیم من از این کار حمایت کرده‌ام و ادامه‌داشتن همین روند را خواسته‌ام. تفکر سیستمی‌ای که از متمم آموختمش، این را نمی‌خواهد :(
ولی با توجه به شرایطم که نیاز به اینترنت دارم و نمی‌توانم ۱۰ روزِ تعطیلم را که در منزل هستم، بدون اینترنتِ پایدار سرکنم، یک جورهایی می‌شود این تصمیم را توجیه کرد!
